Pragnienie - Carrie Jones

Zara kolekcjonuje fobie jak inne nastolatki kolekcjonują przyjaciół na Facebooku. Nic dziwnego, że do tej pory jej życie nie było usłane różami. Ojciec Zary zniknął dawno temu, ukochany ojczym właśnie umarł, a matka odpuściła sobie rodzicielskie obowiązki. Bohaterka musi zamieszkać z babcią w sennym miasteczku w Maine - tam ponoć nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo… tylko do czasu. W prowincjonalnym życiu Zary pojawia się tajemniczy mężczyzna, który wywołuje w dziewczynie paraliżujący strach. To król piksów - przerażających, bynajmniej nie mitologicznych istot wysysających z ludzi krew, a wraz z nią - i duszę.

Na początku była okładka, która wieczorami szeptała do mnie słowa zachęty, a dopiero później opis. Sądziłam, że będzie to coś na miarę „Żelaznego króla” albo chociaż „Królowej lata” albo w zbliżonym klimacie, a ostatecznie wyszło jak wyszło.

Zacznę od tego, że w opisie mamy tajemniczego mężczyznę wywołującego strach Zary, jest królem piksów, ale tak na dobrą sprawę nic o nim nie wiemy jak i nie wiemy nic o magicznych istotach stworzonych przez  Carrie Jones. Dowiadujemy się o nich zaledwie kilku faktów, które bohaterowie znajdują w Internecie. Do tego widzę w nich ogromne powiązanie z wróżkami Melissy Marr. Nie ma tu nic nowego, oryginalnego.

Zara, cóż, to chyba jedna z bohaterek mających na celu podwyższenie mojego ciśnienia. Lekko fajtłapowata dziewczyna, która chce udowodnić wszystkich swoją odwagę i  że niczego się nie boi. Nie grzeszy inteligencją, co w pewnym momencie raziło bardziej niż latarnia nocą. Przez kilka pierwszych rozdziałów nie było to takie złe, ale z każdym kolejnym opuszczały mnie siły. Pozostali bohaterowie też tacy sobie. W ogóle nie pasowali do swoich ról. Babcia za bardzo ironiczna, Issie, przyjaciółka Zary, wyszła na płytką osobę z ADHD albo Nick, superprzystojniak, przy którym stygła moja herbata.

Mogę jeszcze powiedzieć o napięciu, a właściwie jego braku. Carrie Jones mogła stworzyć coś ciekawego, jednak postawiła na prostotę i banalność. Wszystko jest tu schematyczne i przewidywalne, a niektóre zdania pojawiały się co kilka stron, co niestety trochę mnie raziło.

Co mi się spodobało to tytuły rozdziałów i nazwy fobii, czyli coś ciekawego i przyciągającego uwagę. „Pragnienie” czyta się szybko, choć nie jest to z pewnością zasługa języka, który również kuleje. Mogłabym jeszcze psioczyć  ale dam sobie spokój, to nie na moje nerwy. 

Podsumowując, książka kompletnie mi się nie spodobała. Być może dlatego, że jestem już na nią za stara i oczekuję czegoś ambitniejszego. „Pragnienie” nie zachęca do sięgnięcia po kolejny tom, szczególnie, że czytałam już opis. Nie chcę powtórki z rozrywki. Młodszym czytelnikom może się spodobać, jednak bardziej wymagającym radzę omijać szerokim łukiem. 

4/10