Wszechświaty-Leonardo Patrignani

Według teorii wieloświatów, istnieje nieskończona liczba światów, jak i nieskończone są możliwości naszego w nich istnienia. Przypuszcza się, że te rzeczywistości nie komunikują się wzajemnie.

Alex mieszka w Mediolanie, a Jenny w Melbourne. Cienka nić od zawsze wiąże losy tych dwojga – telepatyczne rozmowy, które odbywają bez uprzedzenia, w stanie nieświadomości. Aż do chwili, gdy zdecydują się na spotkanie i odkrycie prawdy, która całkowicie zmieni ich egzystencję, niszcząc wszelkie pewniki świata, w którym żyją.

„Wszechświaty” to książka, o której swego czasu było dosyć głośno i ciężko było o niej nie usłyszeć, szczególnie, że zyskała sobie ona miano najlepszej pozycji dla młodzieży. Choć głosy na ten temat są podzielone. Z tą pozycją wiązałam naprawdę wielkie nadzieję, tak więc z radością wzięłam się za czytanie.

Idea Wieloświatów nie jest nowością. Przewijała się pomiędzy dziesiątkami filmów, które mam już za sobą i myślałam, że tym razem dostanę coś zbliżonego. Nie nowego, ale na poziomie. A jednak Patrignani pokazał coś oryginalnego, wprowadzając wiele własnych szalonych pomysłów. Alex i Jenny próbują odkryć o sobie całą prawdę, ukazując coraz to nowe i bardziej zaskakujące fakty. Jednak w pewnym momencie miałam wrażenie, że jest już tego zdecydowanie za dużo i gubiłam w niektórych wydarzeniach.

Co do bohaterów. Alex i Jenny to zwykli nastolatkowe, co bardzo mi się spodobało. Być może autor miejscami nieco ich wyidealizował, ale mimo wszystko nie przeszkadzało mi to szczególnie podczas czytania i ledwie zwróciłam na to uwagę.

Większość wydarzeń opisana jest z punktu widzenia Alexa, choć nie zabraknie również Jenny i Marco. No właśnie, Marco -niepełnosprawny geniusz informatyczny. Zdecydowanie jego polubiłam najbardziej, wzbudził we mnie największe zainteresowanie i wybił się ponad innych bohaterów. Spodobała mi się także postać Alexa, który był zdeterminowany i nie tracił wiary, poszukując odpowiedzi. Natomiast Jenny była nastawiona negatywnie na wiele aspektów i łatwo rezygnowała nie tylko z poszukiwań, ale również Alexa, a wiązałam z nią tyle nadziei.

       

Tak przechodzimy do wątku miłosnego. Jak dla mnie Leonardo Patrignani nie potrafił dobrze opisać uczucia łączącego dwójkę głównych bohaterów. Ich relacja wydała mi się za mało głęboka, bo mimo że porozumiewali się już od kilku lat to przecież ich rozmowy były krótkie, czasem za mało wyraziste. A przecież autor rozkochał ich w sobie po samym brzmieniu głosu! To tak jakby byli parą od zawsze, a nigdy wcześniej się nie spotkali.

Na koniec napomknę jeszcze o cudownej okładce, która zawładnęła moim sercem. Jest cudowna, wspaniała, niesamowita. I jeszcze ten papier. Sztywny i gruby, miło się go dotyka.

„Wszechświaty” nie jest książką złą, wręcz przeciwnie, jest jedyna w swoim rodzaju i jak na debiut ma bardzo dobry start, tyle że czasem czułam, że czegoś mi brakuje. Jest tu potencjał, który mam nadzieję, zostanie uwolniony w drugim tomie. Trzymam gorąco kciuki i polecam, bo pomimo kilku negatywnych aspektów w ostatecznym rozrachunku zyskuje naprawdę dobry wynik.