Ród. Wiedźmy z Savannah - J.D. Horn

Cienkiej granicy pomiędzy rzeczywistością ludzi a światem demonów strzeże ród Taylorów, najpotężniejszych czarownic na południu USA. Gdy głowa rodziny umiera w tajemniczych okolicznościach, ktoś musi zająć miejsce lidera i powstrzymać zło, które zaczyna przenikać do miasta… Mercy Taylor jako jedyna z rodu nigdy nie dysponowała magicznymi mocami. To ona jednak wyciąga czerwony los, który naznacza ją jako wybrankę. Co się za tym kryje? Jak zareaguje jej siostra, Maisie, która dotychczas wydawała się faworytką? I dlaczego narzeczony Maisie nagle nie może oderwać wzroku od Mercy?

Podchodziłam do tej książki z pewnym dystansem. Opis mnie zachęcił, ale motyw wiedźm i czarownic, nieco już oklepany, według mnie nie cechuje się nadzwyczajną oryginalnością i nie oczekiwałam po tej książce cudów. Dostałam ją jednak w swoje rączki i po pierwszych stronach pomyślałam sobie, że nie będzie tak źle. 

Może zacznę od tego, czego najbardziej się obawiałam, a okazało się miłym zaskoczeniem. "Ród" ma swój własny klimat. Autor świetnie obrazuje miasteczko Savannah, pozwalając przenieść się w sam środek skwarnego i wilgotnego południa do rodziny Taylorów utrzymującej ład i trzymającej demony w ryzach. Tu otrzymujemy normalne życie, które jest otoczone magią, a nie na odwrót. Sama magia została przedstawiona w wyjątkowy i naprawdę ciekawy sposób. J. D. Horn wprowadził nowe spojrzenie na pewne elementy, które mnie urzekły. 

Mercy poznajemy jako 21 letnią kobietę. Jako jedyna z rodu nie ma mocy, żyje bez rodziców i ciągle w cieniu swojej idealnej siostry, a sprawę komplikuje fakt, że jest zakochana w jej narzeczonym. Jednak co urzekło mnie w postaci Mercy to to że działa i myśli, ale tak prawdziwie, ciągle walczy między własnymi emocjami i pragnieniami, choć zdarza jej się popełniać błędy, jednak próbuje je naprawić. Cieszę się, że nareszcie mogłam odpocząć od nastoletnich bohaterek, które były na etapie dorastania i czytać z punktu widzenia kogoś takiego jak Mercy. 

Pozostali bohaterowie także byli świetnie wykreowani. Cała rodzina Taylorów zasłużyła na chwilę uwagi i nie można przejść wokół nich obojętnie, a co najważniejsze wszyscy mają niepowtarzalne moce. Te wyraziste postacie odkrywające przed nami swoje historie na kolejnych kartach powieści. Każda z nich jest postacią z krwi i kości i z ręką na sercu powiem, że w tej kwestii nie mam autorowi nic do zarzucenia. 

Co do samej treści. "Ród" ma naprawdę wciągająca historię i nie sposób się od niej oderwać, jednak nie jest ona do końca sprecyzowana i trudno określić wokół czego się kręci. Czyta się szybko, nawet nie zauważyłam, kiedy przeszłam przez te 300 stron, choć przyznam się, że końcówka lekko mnie spowolniła. Książka jest pełna tajemnic i kiedy wyjaśniana jest jedna z nich, na horyzoncie pojawia się kolejna. J. D. Horn wodzi za nos i prowadzi tak, jak tylko chce. Jeśli chodzi o wątek romantyczny to nie gra on głównych skrzypiec i został odsunięty na nieco dalszy plan. Mam co do niego kilka zastrzeżeń, ale zostawię je dla siebie. 

Tak fajnie, fajnie, wypadałoby powiedzieć coś jeszcze o negatywnych stronach. Zdecydowanie nie podobała mi się mnogość dialogów, które zabierały miejsce opisom, co skutkowało pewną nieproporcjonalnością i w pewnym stopniu "Ród" mogłabym nazwać jednym wielkim dialogiem zamiast książką.

Podsumowując, "Ród" jest całkiem niezłą pozycją. Posiada wachlarz zalet i z pewnością zaskarbi sobie wielu czytelników. Według mnie to dobry wstęp do kolejnych części, ale mogło być lepiej. Czytając, miałam wrażenie, że nie wykorzystano całego potencjału i po cichy liczyłam na coś więcej, ale żeby nie było, nie jestem zawiedziona i nie uważam, żeby książka była zła.
7/10

Swoją drogą, czy nie uważacie, że nasza okładka jest obłędna? Przyciąga oko, prawda? *.* Z pewnością ładniejsza od oryginalnej :D