Olśnienie - Aimee Agresti

Szesnastoletnia Haven Terra odsuwając swoje życie towarzyskie i skupiając na nauce, chce osiągnąć sukces. Dzięki uczestnictwu w Programie Liderów Haven wraz z dwójką swoich szkolnych kolegów, Dante i Lancem, otrzymuje propozycję pracy w luksusowym hotelu Lexington. Staż w tak ekskluzywnym miejscu  wydaje się marzeniem, które może zapewnić świetlaną  przyszłość. I jest jeszcze Lucian, mężczyzna ze snów, w którym Haven się zakochuje. Jednak im więcej czasu spędza w hotelu, tym więcej wątpliwości zaczyna się pojawiać. Ludzie z hotelu nie wydają się być tim, kim sa na pierwszy rzut oka. Co więcej, mają straszliwy plan i trudnią się kupowaniem dusz.

„Trochę Portret Doriana Gray’a, trochę Diabeł ubiera się u Prady.” – tego oczekiwałam. Przy takiej okładce wnętrze wydaje się być bajeczne. Objętość prawie 500 stron również zachęca, no bo ile to godzin dobrej rozrywki?! Więc jak „Olśnienie” wypadło w mojej ocenie?

Aimee Agresti podzieliła książkę na trzy części, z czego pierwsza z nich nie wnosi niczego wartościowego. Przez ponad sto stron (na upartego nawet dwieście) mamy długie wprowadzenie, składające się głównie z opisów nowego otoczenia Haven, czyli jednym słowem jest to długi, rozbudowany opis hotelu Lexington. Później jest trochę lepiej, są pewne zaczątki, ale znośnie robi się grubo po połowie, czyli w granicach 300-350 strony. Tak więc kiedy nareszcie pojawia się akcja i historia się rozkręca,  pojawiają się momenty blokujące w postaci kolejnych długich opisów.

Bohaterowie też nie są mocno stroną tej powieści. Ta, która miała być największym plusem, najbardziej wadziła. Całą historię poznajemy z punktu Haven, dlatego też wiele stron jest poświęconych idealnemu Lucianowi i zachwytami nad jego urodą, co w pewnym momencie było nie do zniesienia. Sama Haven była co rusz wychwalana, a po kątach cały czas mówiono o jej mocy i o tym, jak jest potężna, czego w żadnym stopniu nie odzwierciedlono w rzeczywistości, w działaniach głównej bohaterki. Pozostałe postacie poznajemy trochę słabiej, wydają się jedynie zarysowane, ale nie wypełnione - taki wstępny szkic.

Miał być romans paranormalny, ale wyszedł głównie romans. Wątek fantastyczny został usunięty w cień i nie wiele go pozostało, pojawił się gdzieś tak w połowie. Sądziłam, że pomysł z duszami będzie oryginalny, jednak dostałam zaledwie garść informacji, która nijak interesuje i wciąga. Całość opisana jest z lekka sztywnie, więc ciężko wczuć się i ponieść jakiejkolwiek akcji. Brakło mi również dreszczyku emocji i napięcia, wszytko było takie płaskie.

„Olśnienie” niemiłosiernie mi się dłużyło i przebrnęłam je dopiero po tygodniu. Być może niektórzy znajdą tu coś dla siebie, być może zachęci ich to. Jeśli nie wymaga się wiele i nie oczekuje za dużo, można spróbować. Aimee Agresti niczym nie zaskakuje i aż szalałam z radości, kiedy doszłam do końca. Dalej już nie sięgnę, nie dam rady, mogę zaoferować 5/10.